مردم ما در جست‌وجوی طولانی‌ترین شبِ سال هستند تا با خوشی و خرسندی آن را سپری کنند و بخورند و بنوشند و بنشینند؛
تردیدی وجود ندارد که خروج نیروهای اشغالگر آمریکایی از سرزمین افغانستان پس از بیست‌سال غارت و چپاول، نعمتی بزرگی است که الله متعال نصیب ملت افغان کرده است.
{فَقُطِعَ دَابِرُ الْقَوْمِ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَالْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ}
«پس بریده شد ریشۀ قوم ستمگر و سپاس خدای را که پروردگار جهانیان است».
بدون‌شک انسان بر مبنای سرشت انسانی‌اش دچار لغزش و گناه می‌شود.
هیچ‌کس -به‌جز انبیا علیهم‌السلام- معصوم نیست و نمی‌تواند ادعای معصومیت کند؛
مشکل بزرگ ما این است که ما اهل شعاریم، نه اهل عمل؛ بیشتر روی کلمات و جملات تمرکز می‌کنیم، نه روی معانی و مفاهیم آن.
برخی از دوستان از روی اخلاص و دلسوزی یا از جهت‌های دیگر می‌گویند: چرا این‌قدر برای این مردم می‌نویسی؟ هیچ‌کس عمل نمی‌کند و قدر نبشته‌هایت را نمی‌داند!
این قافلۀ عمر عجب می‌گذرد...
امروز (۲۹ مهر / میزان ۱۴۰۰) بیست‌ساله شدم.
یعنی ۷۳۰۵ روز، یا ۱۰۴۳ هفته و ۴ روز، یا ۲۴۰ ماه از عمرم گذشت.
گاهی برخی از ما در زندگی دنیا، چنان غرق می‌شود؛ مانند کسی که تا حلقومش به باتلاق فرو رفته است و نمی‌تواند دست‌و‌پایش را حرکت دهد و جز تعفن‌وبدبویی چیزی دست‌گیرش نمی‌شود.
