بزرگترین خشونت علیه زنان
مشکل بزرگ ما این است که ما اهل شعاریم، نه اهل عمل؛ بیشتر روی کلمات و جملات تمرکز می‌کنیم، نه روی معانی و مفاهیم آن.
همواره شعار مبارزه با خشونت علیه زنان را می‌دهیم، اما نمی‌دانیم مصداق آن چیست و دقیقاً مبارزه با چه خشونتی!
ما خشونت را تنها به ضرب‌وشتم و برخورد نامناسب ظاهری خلاصه می‌کنیم و وقتی فردی چنین برخورد نامناسبی نکند، یا در جامعه‌ای چنین رفتاری صورت نگیرد، خوشحال می‌شویم که آن مرد شوهر خوبی است و در آن جامعه هیچ خشونتی علیه زنان وجود ندارد. غافل از اینکه بدترین خشونت آن است که زنان را تحت نام آزادی (غربی) زندانی می‌کنیم؛ آن هم در زندان تنگ‌وتاریک و هولناک شهوت و غرایض جنسی. آنان را مانند حیوانات شکاری در تیررس دیده‌گان افراد مغرض و شهوت‌پرست قرار می‌دهیم و دچار بی‌بندوباری می‌کنم.
از یک‌طرف طبل مسلمان‌بودن را به صدا درمی‌آوریم، اما از سوی دیگر با حجاب اسلامی که بزرگترین ارمغان این دین برای زنان است، مخالفت می‌کنیم و آن را زندان می‌خوانیم؛ در حالی که حجاب نه تنها زندان نبوده و نیست؛ بلکه بزرگترین سپر در برابر تیرهای سمی افراد بوالهوس است.
همچنین دین اسلام در تعلیم‌وتعلم، زن و مرد را تحت شرایط خاصی یکسان خوانده است، اما ما با محروم‌ساختن آن‌ها به آن‌ها اهانت می‌کنیم و آن‌ها را در زندان جهل و نادانی حبس می‌نماییم.
پس چه خشونتی بالاتر از غرب‌زدگی و چه بدبختی بالاتر از جهل و نادانی؟!
آیا آزادی و حقوقی که دین مقدس اسلام و رسول‌اللهﷺ برای زنان آورده، بزرگترین نعمت و بزرگترین ارمغان نیست؟ پس چه نیاز است که ما به‌خاطر آزادی زن‌ها از غرب تبعیت و الگوبرداری کنیم؟ آیا غیر از این است که ما می‌خواهیم از رسول‌اللهﷺ پیشی بگیریم و مسلمان کامل‌تری باشیم...؟!!!
لحظه‌ای به خود بیاییم و منصفانه و واقع‌بینانه فکر کنیم و بیندیشیم.
✍️ خلیل الرحمن خباب
۶ آذر / قوس ۱۴۰۰
