بذرهای سمی

تردیدی وجود ندارد که خروج نیروهای اشغالگر آمریکایی از سرزمین افغانستان پس از بیست‌سال غارت و چپاول، نعمتی بزرگی است که الله متعال نصیب ملت افغان کرده است.
{فَقُطِعَ دَابِرُ الْقَوْمِ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَالْحَمْدُ لِلهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ}
«پس بریده شد ریشۀ قوم ستمگر و سپاس خدای را که پروردگار جهانیان است».

اینکه سربازان بوزینه‌صفت آمریکایی مانند خفاش‌ها در شب و مانند روباه‌ها در روز پا به‌فرار گذاشتند و سرزمین افغانستان را از لوث وجود پلید خود پاک کردند، بر هیچ‌کس پوشیده نیست؛ اما باید بدانیم و در نظر داشته باشیم که آن‌ها فقط در ظاهر از این سرزمین رفتند؛ چون بذرهای سمّیِ که در طی بیست‌سال در افکار و دل‌های مردم کاشتند، درحال روییدن است؛ برخی قد کشیده و بزرگ شده و درحال به ثمر نشستن است و برخی تازه جوانه زده و درحال رشد‌ونمو است.
درست است که یکی از اهداف بزرگ ما مسلمان‌ها، تبلیغ و معرفی دین مقدس اسلام برای جهانیان است؛ اما امروزه مهم‌تر از این، بازداشتن جوانان مسلمان از الحاد و بی‌دینی است. بذرهای نفاق، تفرقه، حزب‌گرایی، مذهب‌گرایی، بی‌نمازی، بی‌غیرتی، بی‌عفتی، بی‌حجابی و بدحجابی که دشمنان اسلام در این سرزمین کاردند، مردم را دچار چالش‌های بزرگی کرده است و تا این بذرها از ریشه قطع نگردد، جامعه اصلاح نخواهد شد.
یکی از دوستان می‌گفت: «ملت افغانستان اصلاح نمی‌شود، مگر این‌که مانند بنی‌اسراییل یک نسلش منقرض شود»؛ اما از نظر بنده نیازی به انقراض نسل نیست، بلکه اگر عالمان، دولت‌مردان، تاجران، پدران و مادران مؤمن دست‌به‌دست هم دهند و برای اصلاح فرزندان و خانواده‌های مسلمان و جامعۀ اسلامی تکاپو و تلاش نمایند و سعی کنند تا پادزهر این سم‌های کشنده و بذرهای ایمان، یقین، استقامت، اخلاق، محبت، اخوت، عبادت و شهامت را در افکار و دل‌های خود و مردم تزریق کنند و بکارند و بر الله متعال توکل کرده از او یاری بخواهند، ان‌شاءالله مشکلات‌مان برطرف می‌شود؛ ناامیدی‌های‌مان به امید و نگرانی‌های‌مان به آرامش تبدیل می‌گردد.
         
✍️ خلیل الرحمن خباب
۱۳ آذر / قوس ۱۴۰۰
             

پیج اینستاگرام

کانال تلگرام