قدر گل‌ها را بدانیم!
ما انسان‌ها عادت کرده‌ایم که قدر نعمت‌ها را پس از زوال‌شان بدانیم و درک کنیم.
تا وقتی که غرق خوشی و شادی و نعمت‌های ارزندۀ الهی هستیم، توجهی به آن‌ها نمی‌کنیم؛ اما وقتی که آن‌ها را از دست دادیم، تازه متوجه می‌شویم که خوشبخت‌ترین فرد ما بودیم.
در فصل بهار و تابستان، از سبزه و سایۀ درختان، عطر خوش و زیبایی گل‌ها و صدای دلربای پرندگان لذت می‌بریم، نه شکر آن‌ها را به‌جا می‌آوریم و نه قدرشان را پاس می‌داریم؛ اما همین که پاییز و زمستان از راه می‌رسد، تازه از فراق زیبایی و عطر گل‌ها و صدای خوش‌نوای پرندگان به تنگ می‌آییم و حسرت می‌خوریم.
در زندگی دنیا، انسان‌های بزرگ، مهربان، دلسوز و فداکار زیادی در کنارمان زندگی می‌کنند و با محبت‌ها و مهربانی‌های‌شان، با لبخندها و خوش‌گویی‌های‌شان و با ایثار و فداکاری‌های‌شان زندگی ما را پرنور و معطر می‌سازند، ولی ما توجهی به آن‌ها نمی‌کنیم و شاید یک‌بار هم تشکر نکنیم؛ اما وقتی آن‌ها را از دست می‌دهیم و زندگی‌مان با رفتن‌شان زیر و رو می‌شود، تازه می‌شویم که چه نعمت‌های بزرگی را از دست داده‌ایم.
پس قدر داشته‌های امروزمان را بدانیم و از آن‌ها با چنگ‌ودندان محافظت کنیم؛ چون حسرت فردا، کوتاهی‌های امروز را جبران نمی‌کند.
✍️ خلیل الرحمن خباب
۱۵ اسد / مرداد ۱۴۰۱
