زن پارسا و فداکار
چندروز پیش زن پارسایی چشم از جهان فرو بست.
او رفت؛ اما نقش قدم‌های نیکش همچنان باقی است و تا قیامت باقی خواهد ماند.
او در خرید زمین، اعمار و ساخت‌وساز یک مرکز بزرگ علمی، ایجاد یک کتابخانه و یک دارالایتام نقش چشم‌گیری داشت.
با خلوص دل و نیت پاک همواره به فکر فرزندان این مرکز علمی و دارالایتام بود.
ساخت یک مرکز علمی که همواره در راه دین تلاش می‌کند، صدقۀ جاریه است.
وجود مرکز و کتابخانه‌ای برای رشد افکار فرزندان مسلمانان و پیشرفت اهداف و برنامه‌های دینی، بنگاه علمی است که از آن بهره‌برداری می‌شود.
ایجاد فضای ارزشمند و امن و آرام برای تعلیم و تربیت فرزندان مسلمانان و دلسوزی و خیرخواهی به آنان و چنین توجهی بی‌نظیر، فقط از یک مادر مهربان امکان‌پذیر است و اگر این فرزندان قدرشناس باشند که قطعا هستند، تا زنده‌اند به این مادر معنوی پرتلاش و فداکار دعای خیر می‌کنند و از او به نیکی یاد می‌نمایند.
این بانوی بزرگوار مصداق همان فرمودۀ رحمة للعالمین قرار گرفته است که آن‌حضرت درفشانی کردند:
«هرگاه انسان بمیرد، تمام اعمال او قطع می‌گردد، مگر از سه‌چیز: ۱- صدقۀ جاریه؛ ۲- علمی که از آن بهره‌برداری صورت گیرد؛ ۳- فرزند صالحی که برای شخص دعای خیر کند».
ایشان همۀ این سه فضیلت را در خود جمع کرده بودند.
مدت‌ها پیش حضرت شیخ‌الاسلام مولانا عبدالحمید حفظه‌الله پس از اینکه نماز جنازه‌ای را امامت دادند، فرمودند:
«این خواهر که جنازه‌اش را خواندیم، تا حال بیست‌بار حج کرده است».
درست است که آن خواهر بیست حج انجام داده و اجر و پاداش بزرگی کسب کرده که حساب آن را فقط خود الله متعال می‌داند و بس؛ اما اجر و پاداش او تنها در برابر همان حج‌هایش است و پس از وفاتش اگر صدقۀ جاریه‌ای نداشته باشد، دروازۀ نیکی‌هایش بسته شده است؛ چون او تنها برای نجات خودش و کسب اجر و پاداش برای خود تلاش کرده و زحمت کشیده است.
اما این زن پارسا چنان کار نیکی انجام داده که حتی پس از وفاتش، دفتر اعمالش باز است و هرروز سیل حسنات به آن سرازیر می‌شود.
هرگاه از آن مرکز علمی صدای اذان و تلاوت قرآن بلند می‌شود، درجات او در بهشت ارتقا می‌یابد و هربار که در آن مرکز، قرآن عظیم‌الشأن و احادیث گهربار رحمة للعالمین تدریس می‌گردد، روح بزرگ او شاد و خوشحال می‌شود.
درگذشت چنین بانوی بزرگ را به فرزندان و بازماندگانش تسلیت عرض می‌دارم و از بارگاه ایزد منان برای همه‌شان صبر جمیل مستدعیم.
من ایشان و فرزندان‌شان را ندیدم و نمی‌شناسم؛ اما به فرزندان‌شان به خاطر داشتن چنین مادر بزرگواری غبطه می‌خورم و باور دارم که آن‌ها نیز به مادرشان افتخار می‌کنند و کارهای نیک او را دنبال می‌نمایند و از ساخت‌وساز و حمایت بنگاه‌ها و مراکز علمی و دینی دست نمی‌کشند و به تبعیت از مادر گرامی‌شان برای خود صدقۀ جاریه فراهم می‌کنند.
موفقیت‌های روزافزون برای‌شان متمنی‌ام و امیدوارم که این خانواده، الگو و نمونه‌ای برای دیگر خانواده‌ها باشند و به کمک هم مراکز و واحدهای علمی و دینی را حمایت کنند و همواره جهت فراهم‌سازی موقعیت‌های خوب و آرام برای تعلیم و تربیت فرزندان مسلمانان بکوشند و جدوجهد نمایند.
✍️ خلیل الرحمن خباب
دانش‌آموختۀ دارالعلوم محمدیه هرات
۲۵ سرطان / تیر ۱۴۰۱
