تعاضد

انسان موجودی است اجتماعی و وابسته به یکدیگر.
انسان کامل نمی‌شود، مگر اینکه در کنار خود هم‌نوعش را داشته باشد و هیچ‌گاه به موفقیت آنچنانی و ارزشمندی دست نمی‌یابد، مگر اینکه فردی برای رسیدن به این هدف یاری‌اش کند.
شاید حکمت و فلسفۀ ازدواج همین باشد که الله متعال انسان‌ها را در دوجنس آفرید و به آن‌ها دستور ازدواج داد تا از این طریق به کمال برسند و صفحات خوشبختی را به کمک هم ورق بزنند.
پس با جرأت می‌توان گفت که شادی، خوشحالی و خوشبختی به تنهایی و با تلاش یک فرد برای خودش به دست نمی‌آید، یا واضح‌تر بگویم که انسان در دنیا به آسایش و آرامش نمی‌رسد و در آخرت بهشت را از آنِ خود نمی‌کند، مگر اینکه یکی از هم‌نوعانش به او کمک و یاری کند.
در این دنیا، انسان‌های مستمند، دردمند، ناتوان، تنها و... زیاد است و سخت به تعاضد و همیاری نیاز دارند؛ کسانی هستند که سال‌ها لبخند بر لبان‌شان نقش نبسته و یک شب تا صبح خواب راحتی نداشته‌اند و سخت نیازمند کسی هستند که غم و اندوه را از زندگی‌شان بزدایند و شادی و خوشحالی را برای‌شان به ارمغان آورند.
پس دست هم‌نوع خود را بگیریم و غم و اندوه‌شان را برطرف کنیم. در دل هرکسی که با او ملاقات می‌کنیم، شادی بکاریم تا قلبی که آرزوها در آن مرده است را زنده کنیم. مطمئن باشید در آینده این ما هستیم که از این مزرعه و این بوستان، برداشت محصول می‌کنیم و میوه می‌چینیم.

 

✍️ خلیل الرحمن خباب

۱۹ جوزا / خرداد ۱۴۰۱
 

▪️ پیج اینستاگرام

▪️ کانال تلگرام

▪️ واتساپ