اسلام دین اتحاد و همدلی

سخنی است که بارها شنیده‌ایم، اما می‌خواهم از زاویه‌ی دیگری به این قضیه بپردازم.
نه تنها دین مقدس اسلام، بلکه همه‌ی جوامع بشری نیاز مبرم و اجتناب‌ناپذیری به اتحاد و هم‌دلی دارند. انسان تنها برای خودش آفریده نشده که به تنهایی تلاش کند و اسباب خوش‌بختی را فراهم نموده، موفقیت‌ها را به دست آورد و سرانجام از این دنیا برود و به تنهایی وارد بهشت گردد. اگر چنین می‌بود، انسان هرگز به دنیا نمی‌آمد، یا شاید در همان اوان طفلی به دلیل عدم سرپرستی از دنیا می‌رفت، یا حتی خلقت حوا بی‌فایده بود!
در کنار آدم ـ علیه السلام ـ حوا آفریده شد تا نسل‌های بعدی بدانند که هیچ انسانی به تنهایی نمی‌تواند به موفقیتی دست یابد و این را اذعان کند که زن ـ در حقیقت ـ همان تکه‌ی گمشده‌ی مرد است.
وقتی رسول‌الله ـ صلی الله علیه وسلم  ـ زن را تکمیل کننده‌ی ایمان مرد خوانده است، چگونه می‌تواند تکمیل کننده‌ی زندگی او نباشد؟!
وقتی الله متعال خلقت زن و ازدواج او را یکی از نشانه‌های قدرت خود به حساب آورده، چگونه می‌تواند مُکمِّل مرد نباشد؟!
قضیه تنها قضیه‌ی زن و شوهر نیست؛ بلکه تمام انسان‌های روی کره‌ی خاکی، مانند تکه‌های پازل مکمل یک‌دیگرند و زندگی کردن در این عالم بدون کمک و یاری هم‌دیگر، سخت و طاقت‌فرسا و حتیٰ ناممکن است.
الله متعال برخی را فقیر و برخی را ثروتمند، برخی را بیمار و برخی را تندرست آفریده است تا ثروتمندان به فقرا و تندرستان به بیماران کمک کنند. ثروتمندان با کمک به فقرا آخرت‌شان را درست می‌کنند و فقرا هم دنیای‌شان را، و حتیٰ اگر فقرا هم به نیت خیر از آن نعمت استفاده کنند، یا به دیگران کمک نمایند، اجر و پاداش اخروی را نیز به دست می‌آورند.
پس فقیر به ثروتمند نیاز دارد و ثروتمند به فقیر…
بیمار به پزشک و پزشک به بیمار…
مشتری به فروشنده و فروشنده به مشتری…
همیشه یادمان باشد که هیچ‌کس در این دنیا بی‌نیاز نیست، جز خالق آسمان‌ها و زمین.
ما نیامده‌ایم که فقط برای خودمان زندگی کنیم؛ بلکه آمده‌ایم تا با کمک یک‌دیگر دنیا را صفا بخشیم و نعمت‌های فراوان آخرت و سعادت ابدی را از آنِ خود کنیم.
همگی فرزندان آدم هستیم و آدم از خاک آفریده شده، پس هیچ تفاوتی در اصل و نسب و رنگ و پوست نداریم.

✍️ خلیل ‌الرحمن ‌خباب

 

پیج اینستاگرام

کانال تلگرام