از کاه کوه نسازیم!

غم و اندوه و باران مشکلات و سختی‌ها در زندگی هر انسانی طبیعی است و هرچه از حالات می‌آید، از طرف الله متعال است و بنده باید همواره صبر و شکیبایی پیشه کند و از شکوه و گلایه و کلنجارهای نادرست بپرهیزد.

گاهی در زندگی برخی از ما مشکل کوچکی پدید می‌آید؛ اما ما با تفکرهای نادرست‌مان چنان کلنجار می‌رویم و در دریایی از غم و اندوه غوطه می‌زنیم که از کاه کوه می‌سازیم و این غم کوچک را به مصیب بزرگ بی‌راه رحل تبدیل می‌کنیم.

گاه به این‌شخص می‌گوییم و گاه به آن‌شخص، گاه به پیش دکتر می‌رویم و گاه به پیش ملا؛ هرکسی را که می‌بینیم -چه بشناسیم یا نه- شروع به درد دل و گلایه می‌کنیم؛ نه شب خواب داریم نه روز؛ نه چیزی می‌خوریم و نه چیزی می‌نوشیم...

در حالی که این مشکل آن‌قدر کوچک است که اگر اندک تلاش می‌کردیم و صبر پیشه می‌نمودیم، به سادگی و آسانی حل می‌شد و الله متعال در عوض آن روزهای خوشی را برای‌مان رقم زده بود.

پس زود همه‌چیز را به هم نزنیم و صبر پیشه کنیم و از کاه کوه نسازیم.

در مورد صحابه رضی‌الله‌عنهم گفته شده که اگر بند کفش آن‌ها کنده می‌شد، از پروردگار می‌خواستند که کمک‌شان کند.

امروزه برخی افراد می‌گویند: از خدا چیزهای کوچک نخواهید؛ چون خوب نیست؛ اما آیا از نظر خداوند متعال چیز کوچک و بزرگی هم وجود دارد؟!

فقط کافی است که بگوید: «کُن: باش!»، «فیکون: پس آن هم انجام می‌شود».

 

✍️ خلیل الرحمن خباب

۱۹ سنبله / شهریور ۱۴۰۱